Zo slap als een vod.

Het gaat niet goed, kleurloos kijk ik naar mezelf, zwetend en bevend pak ik de telefoon. Het eerst wat in mij opkomt is om 'Moffel' te bellen maar hij neemt zijn telefoon niet op. Ik raak in paniek en bel de huisarts, de assistent overlegd met de huisarts en ik mag meteen komen. De praktijk is bij ons naast de deur. Even moet ik wachten in de wachtkamer maar dat is al te veel. Voor het loketje sta ik en ik mompel dat het niet goed gaat. Voordat de assistent achter haar bureau vandaan is, zijn bij mij de lichten al uitgegaan.

Niet veel later word ik wakker, liggend in een kamer met de assistent en de huisarts om mij heen. Allebei erg geschrokken maar hoe erg het ook klinkt, ik schrik er niet meer van. Er word van alles gedaan, gezegd maar ik kan alleen maar denken aan slapen. Ik ben op, uitgeput!

Alle klachten die ik heb zijn niet zo vreemd, ik heb bloedarmoede en mijn bloeddruk was te laag. Een gevolg van een te heftige menstruatie. Mijn huisarts vind dat het zo niet langer kan, elke maand dezelfde ellende en mijn lichaam die te hard aan het vechten is met als gevolg dat ik op ben. Ze neemt dan ook contact op met mijn gynaecoloog. Gelukkig wil hij eerst dat ik wat beter word, iets sterker voordat we maatregelen nemen en zo kan hij ook even nadenken en het bespreken in het team.

Terwijl ik in bed lig, val ik al snel in slaap. Een hele diepe slaap waardoor ik 'Moffel' helemaal niet weer hoor komen. Ik praat hem bij en telkens schieten er onderwerpen door mijn hoofd die ik even was vergeten. Het gesprek is al vermoeiend en ik kruip dan ook op de bank. Eindelijk geef ik mezelf de rust die mijn lichaam nodig heeft. Tot de volgende dag, het lukt mij niet om te blijven liggen en niets te doen. Mijn gedachten gaan maar door waardoor ik besluit om iets te gaan doen. Dat iets wordt te veel en 's avonds merk ik dat aan mijn lichaam. Ik hou me groot en terwijl ik mijn spiegelbeeld zie, merk ik op dat ik er al beter uitzie. 'Moffel' kijkt me boos aan en snapt helemaal niets meer van me maar weet dat het geen zin heeft om tegen mij in te gaan, net iets te koppig.

Daardoor denken mensen en ook 'Moffel' dat het allemaal wel weer gaat. Daar sta ik dan te slepen met boodschappen, zit ik gapend op visite bij zijn familie en poets ik het huis. Waarom kan ik niet voor één keer naar mijn lichaam luisteren, waarom kan ik niet zeggen dat ik op ben en waarom kan ik geen hulp vragen? Ik word gek van iedereen om mij heen maar vooral van mij. Ik zorg graag voor een ander maar waarom zorg ik niet voor mezelf.

Ik ben bang, bang om onze wens op te moeten geven. Bang om te laten zien hoe slecht het eigenlijk gaat. Bang om te voelen dat ik zelf misschien wel niet meer kan, niet meer wil. Met alle kracht die ik in mij heb wil ik deze strijd winnen.

Toch heb ik knopen doorgehakt. Ik ga beter voor mezelf zorgen. Niet alleen maar door de juiste voeding met veel ijzer maar ook meer slaapjes en minder werk verrichten. Ik geef mezelf de rust en de tijd om weer beter te worden. Even niet nadenken maar afwachten tot volgende week wanneer ik het gesprek heb. Waarschijnlijk heeft hij wel een antwoord, een mogelijkheid of een optie om onze wens in vervulling te laten gaan. Hij geeft niet op net als ik niet op geef.

Liefs Piertje